Mehcer’de Bir Şairin İzleri: Reşîd Eyyûb’un Şiirlerinde Vatan Hasreti ve Hüzün Traces of a Poet in Mahjar: Homeland Longing and Sadness in the Poems of Rashid Ayyub

Özet

Öz: Bu makale, Arap edebiyatının önemli bir kolu olan Mehcer edebiyatını ve bu edebiyatın öne çıkan isimlerinden Reşîd Eyyûb’un şiirlerinde “hüzün” ve “gurbet” temalarını incelemektedir. 19. yüzyılın sonlarından itibaren Lübnan, Suriye, Filistin ve Ürdün gibi bölgelerden Amerika’ya yapılan göçler, Arap edebiyatında yeni bir edebi oluşumun doğmasına yol açmıştır. Göç eden Arap şairler, karşılaştıkları ekonomik ve sosyal sıkıntılar, memleket özlemi ve yabancılaşma gibi duygularını şiirlerine yansıtmışlardır.

Bu ortamda iki ana edebi topluluk ortaya çıkmıştır: Kuzey Amerika’da er-Râbıtatu’l-Kalemiyye ve Güney Amerika’da el-Usbetu’l-Endelusiyye. Bu gruplar, göçmen Arapların edebi kimliklerini korumalarını ve yaşadıkları duyguları ortak bir dille ifade etmelerini sağlamıştır.

Reşîd Eyyûb da bu edebi çevre içinde önemli bir şair olarak öne çıkmaktadır. Şiirlerinde özellikle vatan hasreti, yalnızlık, melankoli ve mistik duygulara yer vermiş; doğa ve orman gibi temalarla sade bir yaşam özlemini dile getirmiştir. Onun şiirleri sadece Mehcer edebiyatının değil, aynı zamanda modern Arap şiirinin de önemli örnekleri arasında sayılmaktadır.

Makale, Mehcer edebiyatının tematik yapısını tanıttıktan sonra, Reşîd Eyyûb’un hayatı, edebi kişiliği ve şiirlerinde sıkça işlediği hüzün ve gurbet duygularını örneklerle analiz etmektedir.